شب های قدر برای اسرای ایرانی چگونه می گذشت؟

به گزارش تیتر نیوز عباس شهریاری آزاده ی اردوگاه موصل ۲ با روایت خاطراتی از دوران اسارت درباره شب قدر می گوید: عراقی ها دو روز پیش از آغاز ماه رمضان اسرای ایرانی را جمع کرده و آن ها را به روزه خواری ترغیب می کردند. آن ها پیشنهاد می دادند که برای افراد غیرروزه دار غذا و نوشیدنی ویژه ای فراهم کنند اما هیچ کس فریب این حربه را نخورد.

در میان ما اسیری بود که همیشه پتو به دور خود می پیچید و با دیگران کم حرف بود. بسیاری تصور می کردند که او فردی محتاط است که می خواهد جوری رفتار کند که عراقی ها کاری به او نداشته باشند. اما وقتی ماه رمضان رسید برخلاف تصور همگان او هم روزه گرفت و تازه فهمیدیم که اشتباه می کردیم. او نه تنها فردی ترسو نبود بلکه با هوشمندی و زیرکی خودش را از تیررس عراقی ها دور نگه داشته بود.

یک ماه رمضان در اسارت به اندازه ی یک سال سنگینی می کرد اما این ماه فرصتی برای تقویت ایمان و تقرب به خداوند بود. با برنامه ریزی جزءخوانی قرآن نهج البلاغه خوانی و استفاده از مفاتیح الجنان را در دستور کار خود قرار دادیم. در ابتدا نماز جماعت را با حضور نگهبانان برگزار می کردیم اما پس از مدتی به صورت مخفیانه و بدون اطلاع آن ها این فریضه را اقامه می کردیم.»

یک شب عراقی ها ناگهان به آسایشگاه هجوم آوردند تعدادی از اسرا را جدا کرده و مراسم احیا را به هم زدند. اما این مسئله باعث نشد که ما از احیای شب های قدر منصرف شویم. با برنامه ریزی دقیق همچنان مراسم دعا و نیایش را ادامه می دادیم. برخی از اسرا که قرآن را حفظ بودند به دیگران کمک می کردند تا در تاریکی شب از حفظ بخوانند و در دل هایشان روشنایی قرآن را زنده نگه دارند. حتی آن هایی که خواندن دعاها را به طور کامل نمی دانستند بر تکه هایی از کاغذ سیگار متن دعاها را می نوشتند تا بتوانند از روی آن ها زمزمه کنند.

همچنین یک شب ما را به محوطه اردوگاه بردند و گفتند امشب مهمان صدام هستید و آزادید تا از این شب لذت ببرید. اما پاسخ اسرا سکوتی معنادار و نگاهی خیره به آسمان و ستاره ها بود. عراقی ها تلاش کردند این مراسم را شبی خاص جلوه دهند و با افزودن تنها مقداری حلوا به جیره غذایی تا می توانستند روی آن مانور می دادند و از ما نظرخواهی می کردند که «چطور بود؟» اما ما می دانستیم که این نمایش ها چیزی جز بازی های تبلیغاتی نیست.

انتهای پیام