پزشکیان، سوپرمن نیست! – تیتر نیوز

به گزارش تیتر نیوز روزنامه هم میهن در تیتر یک شماره امروز خود در یادداشتی به قلم رضا رئیسی نوشت: سه شنبه شب هفته گذشته بنا بر یک رسم قدیمی به جمع دوستان صمیمی اصلاح طلب که از حسن اتفاق اکثر آنان از فعالان شاخص ستادی دکتر مسعود پزشکیان در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری نیز بودند رفتم و به رسم همیشه بعد از فوتسال گعده ای گرفتیم و چنددقیقه ای راجع به تحولات روز حرف زدیم.

مهمترین موضوع مورد بحث بعد از تحولات اخیر و خروج دو عضو مؤثر کابینه و سؤال پرتکرار این بود که «چرا مسعود پزشکیان؟». برای کسانی که از جان برای پیروزی پزشکیان مایه گذاشته بودند اصل طرح این سؤال آن هم فقط شش ماه بعد از روی کار آمدن دولت وفاق ملی خود سوال برانگیز و به مثابه جرقه ای بود که خمیرمایه نگارش این نوشتار شد.

نزدیک به ۹ماه پیش اگر با چنین سوالی مواجه می شدم بی مکث و هیچ طمأنینه ای با ردیف کردن کلی پارامتر و گزاره و گزینه بی هیچ شک و شبهه ای حکم به ضرورت انتخاب مسعود پزشکیان به عنوان نهمین رئیس جمهوری ایران می دادم و همه سعی و توان خود را مصروف تحقق آن می کردم که چنین هم شد و در کنار یکدیگر کاری کارستان رقم زدیم.

مسعود پزشکیان در طول حیات سیاسی خود اهل هیچ حزب و تشکیلات و گعده سیاسی نبود (معتقدم کارکرد احزاب در ایران موسمی و مقطعی و در قالب گعده ای رفاقتی است تا ساختارهای کلاسیک حزبی).

اما آنچه اجماع حداقلی را معطوف و متمرکز به شخصیت و کاراکتر انتخاباتی او کرد به چند گزینه و گزاره بازمی گشت. شخصیت منحصربه فرد او در میان عموم سیاستمداران از طیف های مختلف و حداقل به شکل اخص در میان نامزدهای انتخابات. او نه فقط اهل سخنوری های پرطمطراق برخوردار از پرنسیب یک سیاستمدار اتوکشیده و کلاسیک و به زبان ساده کاریزماتیک نبود؛ که بالعکس آنچه به اذهان عمومی از شخصیت خود متبادر می کرد سادگی شفافیت و صداقت و مهربانی بود که در این سن و سال از بسیاری از مردمان کوچه و بازار سراغ داشتیم و برایمان آشنا بود و او را تبدیل به نماد سیاستمداری از جنس مردم عادی نه خواص سیاسی کرده بود.

مردی که همواره از حق گویی سخن می گفت. اهل دعوا نبود و کاراکتر جذاب و هیجانی نداشت؛ اما برای مردم خسته و تشنه از عدالت سخن می گفت. تحصیلکرده و متخصص بود اما خود را تافته جدابافته نمی دید و از انصاف دم می زد. از وعده دادن پرهیز می کرد و حتی اصرار و پافشاری داشت که برنامه و مانیفست خاصی برای حکمرانی و حتی تغییر مدل حکمرانی ندارد و می خواهد یک مجری کارآمد و توانمند در رأس هرم قوه مجریه باشد.

نکته ای که در همه ادوار قبلی منشأ بحث و جدل و آغازگر تنش و منازعه در ساخت و ساختار قدرت سیاسی بود. در مدل چندوجهی نیمه ریاستی-نیمه پارلمانی ساختار حاکمیتی جمهوری اسلامی ایران سرمنشأ اختلاف و تداخل کارکرد رؤسای جمهوری با ساختار می شد و انرژی و پتانسیل بسیاری را در این مملکت سوزانده بود.

اکنون بعد از ۹ماه که به آن روزها نگاه می کنیم؛ در واقع در وجه ایجابی شخص نامزد ریاست جمهوری؛ دکتر مسعود پزشکیان و شعارهای اعلامی و گفتارهای انتخاباتی او آن جذابیت برانگیزی و تهییج افکار عمومی را برای اجماع سازی و پیروزی در انتخابات نداشت؛ اما شمار زیادی از نخبگان سیاسی و بخش عمده ای از مردم پیرامون همین کاراکتر معمولی و غیرکاریزماتیک گردهم آمدند و به رغم تمامی سرخوردگی های چنددهه ای و نیز تلاطم های چند سال اخیر و آسیب های اجتماعی پیامدی و نیز فرو ریختن توهم کارکرد سوپرقهرمانی رئیس جمهور ترجیح دادند که همین شخصیت و کاراکتر معمولی را با اشراف و آگاهی از تمامی تجربیات گذشته به ساختمان پاستور برسانند.

البته بخش عمده ای از آرای پزشکیان را نیز منوط و مربوط به وجه سلبی و «نه بزرگ» به بانیان وضعیت موجود در میان نامزدها قلمداد می کنند؛ هرچند که وجه سلبی نیز در گزینش و پیروزی او بی تاثیر نبود اما می توان گفت این رای سلبی به اندازه انتخابات۱۳۷۶ و ۱۳۹۶ و یا حتی با رویکرد سیاسی متفاوتش در انتخابات سال۱۴۸۴ نبود؛ چراکه دیگر همه طیف ها آزمون داده بودند و او نیز بیش از آنکه نماد یک جریان سیاسی متعارض باشد نامزد تفاهم مدار و مردم مداری جلوه گر بود که برای دعوا و مجادله نیامده است.

به هر تقدیر با این پیش فرض ها و برون نمایی ها نزدیک به ۹ماه پیش در روزهای تن سوز گرمای تموز مسعود پزشکیان بر مسند ریاست جمهوری ایران تکیه زد و پاسخ آن سؤال داده شد؛ اما این روزها در چله زمستان و سرمای استخوان سوز آن و بعد از اولین رویارویی جدی و زورآزمایی میان دولت و رقبای سیاسی که به حذف دو مهره کلیدی کابینه انجامید و مشخص شد که حداقل روی کاغذ و در اردوگاه های سیاسی پروژه «وفاق ملی» به عنوان مهمترین راهبرد و ویترین و نمایه دولت دچار کارکرد مطلوب نیست گویی تلنگری به ما خورد و آن سؤال چند ماه پیش دوباره از گوشه ذهن مان به بحث رایج و پرتکرار محافل و گعده های سیاسی و رسانه ای تبدیل شده که چرا مسعود پزشکیان؟

از خود و نزدیکان و اهالی فن می پرسیم که آیا راه را درست آمدیم؟ آیا اگر به آن روزها برگردیم دوباره همین انتخاب را خواهیم کرد؟ آیا قرار است زود از کرده خود پشیمان شویم و آیا «وفاق ملی» توان پاسخگویی برون رفت از مسائل و مشکلات عدیده را دارد و می تواند نسخه راهبردی باشد و آیا پزشکیان باید تغییر رویکرد و نگاه بدهد و دیگرگونه از چند ماه گذشته عمل کند؟ پاسخ به تمامی این سوالات وقت مطول و مجال وثیقی می طلبد. 

اما من اگر بخواهم به آن سؤال یک خطی پاسخ بدهم حرفم این است که با توجه به تجربیات گذشته و طرح هیجانی و حداکثری مطالبات و سپس یأس و ناامیدی و انفعال پیامدی و در نهایت قهر انتخاباتی آنچه که تجربه به ما آموخته پرهیز از افراط و تفریط و واقع نگری نسبت به نقش و جایگاه رئیس جمهوری است که اتفاقاً از آغازین لحظات ماراتن انتخاباتی مورد تاکید این نامزد انتخابات بود.

ما همانگونه که در ابتدای امر می دانستیم پزشکیان سوپرمن و رستم و اسفندیار نیست و فقط می خواستیم که اوضاع لااقل از این بدتر نشود و شاید هم که کمی بهتر گردد الان هم با همه شرایط سخت و طاقت فرسا چاره ای جز ماندن بر عهد خود آن هم «برای ایران» نخواهیم داشت. 

اظهرمن الشمس است که بدون تصاعد در مطالبات و انتظارات و با نگاه منطقی هم اقدامات دولت آن کارآمدی و چشم انتظار مثبت را به اذهان متبادر نمی کند؛ اما اصلاح طلبی به تعبیر مرحوم عزت الله سحابی گاه از گلوله خوردن هم سخت تر است و قطع به یقین آنانی که بعد از همه مخاطرات ربع قرن اخیر پای صندوق رای آمدند به مرحله ای از بلوغ و آگاهی رسیده اند که از معبر و مفر صندوق رای به دنبال تغییر وضعیت موجود به سمت آینده مطلوب باشند و نیک می دانند که چاره ای جز حرکت تدریجی و گام به گام برای عبور از این مسیر پرسنگلاخ نیست. حال یک بار دیگر آن سؤال اصلی این نوشتار را در ذهن خود مرور کنید.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها در تیتر نیوز به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می باشد.

انتهای پیام