معرفی فیلم گزارش

فیلم «گزارش» ساخته عباس کیارستمی در سال ۱۳۵۶، نخستین تجربه بلند این کارگردان برجسته برای مخاطب بزرگسال است که آینه ای تمام نما از وضعیت جامعه و خانواده ایرانی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ را به تصویر می کشد. این اثر، نه تنها نقطه عطفی در کارنامه هنری کیارستمی به شمار می رود، بلکه به دلیل نوآوری های فنی و مضامین عمیق اجتماعی، جایگاهی ویژه در تاریخ سینمای ایران دارد. «گزارش» با نگاهی واقع گرایانه و بدون قضاوت، به بطن بحران های هویتی و زناشویی در طبقه متوسط شهری می پردازد.

عباس کیارستمی، نامی است که با سینمای هنری ایران در هم آمیخته و جایگاه او فراتر از مرزهای جغرافیایی است. او یکی از برجسته ترین و تأثیرگذارترین فیلم سازان تاریخ سینمای ایران و جهان محسوب می شود که با سبک منحصر به فرد خود، دیدگاهی نو به روایت گری سینمایی ارائه داد. در میان آثار کیارستمی، فیلم «گزارش» از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ این فیلم که پیش از مطرح شدن جهانی کیارستمی ساخته شد، نخستین گام او در سینمای بلند برای مخاطب بزرگسال بود و پس از ساخت چندین فیلم کوتاه و نیمه بلند برای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، رویکرد متفاوتی را در کارنامه هنری او رقم زد. این مقاله با هدف ارائه یک دید جامع و چندوجهی از این اثر مهم، به بررسی تمامی جنبه های فیلم از جمله اطلاعات تولید، خلاصه داستان، بازیگران و عوامل، تاریخچه نمایش و حضور در جشنواره ها، و همچنین تحلیل های عمیق تر از مضمون، اهمیت تاریخی و اجتماعی، و نقدهای وارد بر آن می پردازد. تلاش بر این است که با مطالعه این مقاله، مخاطب به درکی کامل و چندوجهی از فیلم «گزارش» دست یابد و تمامی سؤالات احتمالی او پیرامون این اثر پاسخ داده شود.

۱. شناسنامه فیلم «گزارش»: اطلاعات پایه و تولید

فیلم «گزارش» که در سال ۱۳۵۶ به کارگردانی و نویسندگی عباس کیارستمی ساخته شد، اثری پیشرو در سینمای ایران محسوب می شود. این فیلم به تهیه کنندگی بهمن فرمان آرا و محصول شرکت گسترش صنایع سینمایی ایران است. «گزارش» نه تنها اولین تجربه بلند سینمایی کیارستمی برای بزرگسالان بود، بلکه در زمینه فنی نیز نوآوری هایی را به همراه داشت که آن را از آثار پیشین متمایز می کند.

۱.۱. مشخصات فنی و هنری

«گزارش» عنوان فیلمی است که در سال ۱۳۵۶ ساخته شد و نقطه عطفی در مسیر حرفه ای عباس کیارستمی به شمار می آید. پس از ساخت چندین اثر موفق در حوزه سینمای کودک و نوجوان در کانون پرورش فکری، کیارستمی با «گزارش» وارد فضای سینمای بزرگسال شد. یکی از نکات برجسته و پیشگامانه فیلم «گزارش»، استفاده از تکنیک صدابرداری سرصحنه است. در دورانی که غالب فیلم های ایرانی از صدابرداری استودیویی بهره می بردند، «گزارش» با جسارت تمام، این چالش فنی را پذیرفت و زمینه را برای واقع گرایی بیشتر در سینمای ایران فراهم کرد. البته این اقدام با چالش هایی نیز همراه بود؛ همچنان که در برخی صحنه ها، به ویژه در محیط های بیرونی مانند خیابان و داخل ماشین، صداهای مزاحم و اضافی شنیده می شوند که نشان از عدم تسلط کامل بر این تکنیک در ابتدای راه دارد. با این حال، اهمیت تاریخی این نوآوری غیرقابل انکار است و «گزارش» را به یکی از پرچمداران صدابرداری سرصحنه در سینمای ایران تبدیل می کند.

۱.۲. خلاصه داستان جامع فیلم گزارش

خلاصه داستان فیلم گزارش حول محور زندگی محمد فیروزکوهی، کارمند اداره دارایی، می چرخد. داستان با نمایش زندگی روزمره و کسالت بار محمد در تهران آغاز می شود؛ کارمندی که به همراه همکارانش در مهمانی شبانه تولد فرزند رئیس اداره دارایی شرکت می کند و در همین مهمانی با یک زن روسپی ارتباط برقرار می کند. این رفتارها و بی قیدی های محمد ادامه پیدا می کند و او را به کازینو می کشاند. مشکلات مالی و اتمام مهلت قرارداد اجاره خانه، فشار زندگی را بر محمد و خانواده اش افزایش می دهد و جوی متشنج در خانه ایجاد می کند.

نقطه عطف داستان با اتهام رشوه به محمد و تنزل شغلی او آغاز می شود. این اتفاق، اختلافات عمیق او با همسرش اعظم (با بازی شهره آغداشلو) را تشدید می کند. مشاجرات شدید میان زوج، به صحنه های اوج فیلم تبدیل می شود؛ جایی که محمد به همراه فرزندشان خانه را ترک می کند. در بازگشت، محمد با صحنه دلخراش اقدام به خودکشی اعظم از طریق مصرف قرص مواجه می شود و او را به سرعت به بیمارستان می رساند. پایان فیلم با طلوع صبح و به هوش آمدن اعظم در بیمارستان رقم می خورد. محمد که در کنار تخت همسرش به خواب رفته بود، بیدار شده و به دنبال فرزندشان که در خودرو خوابیده است، می رود و بدین ترتیب، فیلم با ابهامی در مورد آینده این شخصیت ها به اتمام می رسد؛ پایانی که تأکید کیارستمی بر عدم قضاوت و باز گذاشتن راه برای تفسیر مخاطب را نشان می دهد.

۱.۳. بازیگران و عوامل کلیدی

فیلم «گزارش» با حضور بازیگرانی توانمند و عوامل فنی مجرب، توانست به اثری ماندگار تبدیل شود. در این فیلم، کوروش افشار در نقش محمد فیروزکوهی و شهره آغداشلو در نقش اعظم فیروزکوهی، بازی های بسیار تأثیرگذاری از خود به نمایش گذاشتند. شهره آغداشلو که در آن زمان بازیگر جوانی بود، با بازی عمیق خود در نقش اعظم، یکی از مهم ترین شخصیت های فیلم را خلق کرد.

فهرست دقیق بازیگران مکمل و نقش هایشان نیز شامل مصطفی طاری، مهدی منتظر، محمدباقر توکلی، هاشم ارکان، مهرنوش اردپور، طناز اسماعیلی، موسی افشار، آندره کووالویچ، ناصر زراعتی، پری اقبال پور، کاظم نشاط، علی احمدی، پری پژوهی، مرتضی کاخکی، احمد بهروزی و روح انگیز رکنی می شود که نام دو نفر آخر در عنوان بندی آغازین و پایانی فیلم ذکر نشده است.

در پشت صحنه، کارگردانی عباس کیارستمی با همراهی تیمی حرفه ای به ثمر نشست. احمد میرشکاری به عنوان دستیار کارگردان و طراح صحنه، نقشی کلیدی در فضاسازی فیلم ایفا کرد. مدیریت برنامه ریزی بر عهده مهوش شیخ الاسلامی بود. مدیر فیلمبرداری، علیرضا زرین دست، با دوربین حاذق خود تصاویری واقع گرایانه و تأثیرگذار خلق کرد و احمد دلشادیان دستیار فیلمبردار و فرهاد فرهادی عکاس فیلم بودند. در بخش صدا، یوسف شهاب مدیریت صدابرداری را بر عهده داشت و اسکندر حاجی و دارا مبشر صدابرداران فیلم بودند. تدوین فیلم توسط ماه طلعت میرفندرسکی انجام شد، گریم ایرج سمندی بود و محمد علیمردانی و علی کاشانی مسئولیت تدارکات را بر عهده داشتند. این تیم توانمند، در کنار یکدیگر، «گزارش» را به اثری منسجم و باکیفیت تبدیل کردند.

۲. تحلیل عمیق و نقد هنری فیلم «گزارش»

«گزارش» فراتر از یک روایت ساده، آینه ای است که کیارستمی در برابر جامعه و خانواده ایرانی اواخر دهه ۵۰ شمسی قرار می دهد. این فیلم با پرداختن به درون مایه های عمیق اجتماعی و روان شناختی، جایگاه ویژه ای در تحلیل فیلم گزارش پیدا می کند.

۲.۱. درون مایه ها و مضامین اصلی: آینه ای از جامعه و خانواده

یکی از اصلی ترین درون مایه های فیلم «گزارش»، به تصویر کشیدن وضعیت طبقه متوسط ایران پیش از انقلاب است. این فیلم به شکلی استادانه، سردرگمی، بی ثباتی هویتی و دوگانگی میان سنت و مدرنیته را در این طبقه نشان می دهد. شخصیت محمد فیروزکوهی نمادی از این قشر است؛ کارمندی ناراضی که نه از محیط شغلی خود رضایت دارد و نه از رابطه اش با همسر، و بدون هیچ هدف روشنی در زندگی ادامه می دهد. این نمایش از طبقه متوسط، به طرز شگفت انگیزی با مضامین کتاب «شب نشینی باشکوه» اثر غلامحسین ساعدی هم سنگ است؛ کتابی که با روایتی روان کاوانه و تلخ، ملال و روزمرگی کارمندان ایرانی در همان دوران را به تصویر می کشد. هر دو اثر نشان می دهند که طبقه متوسطی که قرار بود پیشرو مدرنیته باشد، چگونه دچار سردرگمی و بلاتکلیفی عمیقی شده بود.

علاوه بر این، «گزارش» به بحران خانواده و روابط زناشویی می پردازد. تحلیل دقیق رابطه محمد و اعظم، از جمله مسائل مالی، بی قیدی محمد و نبود ارتباط عاطفی، نشان دهنده فروپاشی تدریجی زندگی مشترک آنهاست. فیلم بدون اینکه قضاوت صریحی داشته باشد، عواقب این فروپاشی را بر فرزند خردسالشان به نمایش می گذارد؛ کودکی که قربانی اصلی مشکلات والدین می شود. فساد اداری و ناامیدی نیز از دیگر مضامین مهم فیلم است. اتهام رشوه به محمد و تنزل شغلی او، بازتاب دهنده معضلات اجتماعی و بی عدالتی در محیط کار است که تأثیر مستقیمی بر زندگی شخصی و فروپاشی خانواده دارد. در نهایت، واقع گرایی و بی طرفی کیارستمی در روایت داستان، بدون قضاوت صریح شخصیت ها، به مخاطب اجازه می دهد تا با پیچیدگی های زندگی آنها مواجه شود و به جای چرایی مشکلات، بر چگونگی مواجهه با آنها تأمل کند. این رویکرد، ویژگی اصلی تم های اجتماعی فیلم گزارش است.

۲.۲. سبک و فرم کیارستمی در «گزارش»

سینمای واقع گرایانه کیارستمی در فیلم «گزارش» در اوج خود نمایان می شود. این فیلم، بسیاری از ویژگی های سبکی خاص کیارستمی را که بعدها در آثارش به کمال رسید، از همان ابتدا به نمایش می گذارد. تحلیل دکوپاژ و تدوین فیلم، با وجود برخی نقدهای وارد بر آن، حاکی از تلاش کیارستمی برای ایجاد حس تداوم و واقع گرایی است. منتقدان اشاره کرده اند که برخی دکوپاژها «اگزوتیک» به نظر می رسند و گویا نشان از عدم تسلط کامل بر دوربین دارند، اما در عین حال، همین نگاه ها زمینه را برای تجربه گرایی های بعدی کیارستمی فراهم می کند. به عنوان مثال، در صحنه های جدل در اداره مالیات، کلوزآپ های بی ربط از آبدارچی ممکن است برای برخی از منتقدان مبتدی به نظر برسند، اما برای تحلیل گران سینما، بخشی از رویکرد کارگردان برای ایجاد حس واقعیت خام و غیرمداخله جویانه است.

یکی از مهم ترین تجربیات کارگردانی و چالش های فنی در «گزارش»، همانطور که پیشتر اشاره شد، صدابرداری سرصحنه فیلم گزارش است. این نوآوری، با وجود چالش هایی که در کنترل بالانس صدایی در محیط های شلوغ مانند خیابان و ماشین داشت، از نقاط قوت فنی فیلم محسوب می شود و تأثیر عمده ای بر سینمای ایران گذاشت. پیش از این، تنها در فیلم هایی مانند «خشت و آینه» به صورت محدود از این تکنیک استفاده شده بود، اما «گزارش» آن را به طور جدی تری مطرح کرد. فیلمبرداری علیرضا زرین دست و طراحی صحنه دقیق احمد میرشکاری نیز نقش بسزایی در فضاسازی فیلم و تقویت حس واقع گرایی ایفا کرده اند.

۲.۳. جایگاه تاریخی و تاثیر «گزارش» در سینمای ایران

اهمیت فیلم گزارش فراتر از یک فیلم در کارنامه عباس کیارستمی است؛ این فیلم به عنوان نقطه ای آغازین برای کیارستمی در سینمای بزرگسال، مسیر جدیدی را برای او و به تبع آن برای سینمای ایران گشود. «گزارش» نقش مهمی در پایه گذاری نوعی از سینمای اجتماعی در ایران ایفا کرد که بر آسیب های خانوادگی و اخلاقی متمرکز بود. این رویکرد، بعدها بر کارگردانان مهمی مانند اصغر فرهادی تأثیر گذاشت و می توان ریشه های سینمای اجتماعی فرهادی را در آثاری چون «گزارش» جستجو کرد. کیارستمی در «گزارش» توانست تفاوت های دنیای زنانه و مردانه را به شکلی استادانه درک و بیان کند. دیالوگ های هوشمندانه و سکانس های به موقع مانند بحث و جدل در ماشین یا جمع کردن لباس ها توسط زن، عمق عواطف زناشویی را به تصویر می کشند. کودک بامزه در فیلم، به عنوان خط قرمز این زوج، قربانی اصلی در این فروپاشی زناشویی است و کیارستمی با هنرمندی تمام، این حقیقت تلخ را معترف می شود.

کیارستمی در «گزارش» اهمیت اصلی را بر «چگونگی رفتار با مشکلات» می گذارد، نه «چرایی آنها»؛ چیزی که درک غلط و ناقص آن، سبب فروپاشی زندگی زناشویی می شود و این اثر را به مرثیه ای برای یک رابطه عاطفی تبدیل می کند.

همچنین، تأثیرات فنی و سبکی فیلم بر نسل های بعدی فیلمسازان ایرانی قابل توجه است. استفاده از صدابرداری سرصحنه، و رویکرد واقع گرایانه در نمایش زندگی روزمره، الگویی برای بسیاری از فیلمسازان پس از انقلاب شد و به شکل گیری آنچه بعدها به عنوان «سینمای جشنواره ای» یا «سینمای کانونی» شناخته شد، کمک کرد.

۳. نمایش، بازخوردها و حواشی فیلم

فیلم «گزارش» پس از تولید، مسیر پر پیچ و خمی را برای نمایش و اکران طی کرد که نشان از فضای فرهنگی و سیاسی آن دوران داشت.

۳.۱. تاریخچه نمایش و اکران عمومی

«گزارش» برای نخستین بار در ششمین جشنواره جهانی فیلم تهران، که در آبان-آذر ۱۳۵۶ برگزار شد، به نمایش درآمد. پس از این نمایش اولیه، فیلم مدتی به دلایل نامشخص (که احتمالاً به فضای سیاسی و حساسیت های اجتماعی آن زمان مربوط می شد) توقیف شد و امکان اکران عمومی نیافت. با این حال، سرانجام در تاریخ سه شنبه ۲۳ خرداد ۱۳۵۷ خورشیدی، فیلم برای اولین بار در سینما سینه موند تهران در پنج نوبت به نمایش عمومی درآمد. این فیلم در سینما سینه موند، جایگزین فیلم «لوکوموتیوران» شد.

نمایش «گزارش» در سینما سینه موند حدود هفت هفته ادامه یافت و در تاریخ سه شنبه ۱۰ مرداد ۱۳۵۷ به پایان رسید. این پایان نمایش، هم زمان با تعطیلی سراسری سینماها از ۱۱ تا ۱۸ مرداد بود که به دلیل اعتصاب سینماداران در اعتراض به پایین بودن قیمت بلیت ها رخ داده بود. بر اساس گزارش مطبوعات آن زمان، قرار بود از تاریخ سه شنبه ۳ مرداد ۱۳۵۷، فیلم ایتالیایی «قاضی و دختر جوان» (Stangata in famiglia) در سینما سینه موند به نمایش درآید، اما این فیلم تنها یک روز اکران شد و از روز بعد، نمایش «گزارش» تا ۱۰ مرداد ادامه یافت. پس از بازگشایی سینماها در ۱۹ مرداد، نمایش فیلم «گزارش» برای چهار روز دیگر نیز ادامه پیدا کرد و در نهایت در تاریخ دوشنبه ۲۳ مرداد ۱۳۵۷، جای خود را به فیلم «قاضی و دختر جوان» داد.

۳.۲. اکران های مجدد و حضور در جشنواره های بین المللی

پس از سال ها، فیلم «گزارش» دوباره مورد توجه قرار گرفت و در مراسم یادبودی که در خانه هنرمندان ایران در تاریخ ۲۶ تیر ۱۳۹۵ به مناسبت درگذشت عباس کیارستمی برگزار شده بود، اکران گردید. مسئولان نمایش اعلام کردند که تمام فیلم به جز یک صحنه یک دقیقه ای که به دلیل شرایط حاکم بر مکان های رسمی در ایران قابل پخش نبود، نمایش داده شد. جشنواره های فیلم گزارش در سطح بین المللی نیز به تدریج پس از شهرت جهانی کیارستمی، میزبان این اثر شدند:

• نخستین نمایش بین المللی: ششمین جشنواره جهانی فیلم تهران (۲۴ آبان تا ۶ آذر ۱۳۵۶).
• چهل وهشتمین جشنواره فیلم لوکارنو در سوئیس (۱۲ تا ۲۲ مرداد ۱۳۷۴ / ۳ تا ۱۳ اوت ۱۹۹۵ میلادی) در قالب بخش مرور آثار عباس کیارستمی.
• بیست وهشتمین جشنواره بین المللی فیلم سائوپائولو (MOSTRA) در برزیل (۱۱ تا ۲۱ مرداد ۱۳۸۳ / ۱ تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۴).
• چهل وپنجمین دوره جشنواره بین المللی فیلم تسالونیکی یونان (۱ تا ۱۰ آذر ۱۳۸۳ / ۲۱ تا ۳۰ نوامبر ۲۰۰۴ میلادی).
• بیست وششمین جشنواره بین المللی فیلم هنگ کنگ (۲۳ مهر تا ۹ آبان ۱۴۰۱ / ۱۵ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۲۲) در بخش ویژه ای با عنوان استادان (The Masters).

۳.۳. نقدها و دیدگاه های بین المللی و داخلی

«گزارش» در کنار سایر آثار کیارستمی، همواره محل بحث و جدل میان منتقدان بوده است. نقد فیلم گزارش کیارستمی از ابعاد مختلفی صورت گرفته است.

از یک سو، تحسین جهانی این فیلم و سایر آثار کیارستمی، از سوی منتقدان و فیلمسازان برجسته جهانی مانند ژان لوک گدار و مارتین اسکورسیزی، جایگاه کیارستمی را به عنوان چهره ای اسطوره ای در سینمای جهان تثبیت کرد. گدار جمله معروف خود را درباره او می گوید: «سینما با گریفیث آغاز شد و با کیارستمی به پایان رسید». اسکورسیزی نیز تماشای فیلم های کیارستمی را تجربه ای شبیه به «پالایش درونی» توصیف می کند که دیدگاه تازه ای از دنیا ارائه می دهد. انتخاب فیلم «کلوزآپ» او به عنوان چهل ودومین اثر برتر تاریخ سینما توسط مجله «سایت اند ساند» در سال ۱۳۹۲، خود گواهی بر این تحسین جهانی است. منتقدانی چون جاناتان رزنبام و دیوید بوردول نیز از طرفداران جدی آثار کیارستمی هستند و از جسارت او در فرم و روایت ستایش کرده اند. این ستایش ها منجر به آن شد که کیارستمی تا پیش از مطرح شدن نام اصغر فرهادی، به عنوان برجسته ترین کارگردان ایرانی در سطح بین المللی شناخته شود و سینماگرانی چون جعفر پناهی، پرویز شهبازی و ابراهیم فروزش نیز تحت تأثیر نگاه و سبک او قرار گیرند.

از سوی دیگر، نقدهای چالش برانگیز از سوی برخی منتقدان داخلی نیز مطرح شده است. نقد منتقدان بر فیلم گزارش و سایر آثار کیارستمی، بعضاً صریح و تند بوده است. مراد فرهادپور و مازیار اسلامی، دو منتقد شناخته شده داخلی با نگاهی چپ گرایانه، در کتاب گفت وگو-محوری «پاریس – تهران» دیدگاه های خود را صراحتاً بیان کرده اند. آنها معتقدند که کیارستمی نه به دلیل بی اهمیت دانستن سیاست، بلکه به دلیل ترس و احتیاط بیش از حد از ورود به حوزه های سیاسی پرهیز کرده است. فرهادپور و اسلامی بر این باورند که کیارستمی با تکیه بر فضایی ساده و روستایی در فیلم هایش، تصویری نادرست از جامعه ایران به تماشاگران غربی ارائه داده است. مازیار اسلامی حتی پا را فراتر گذاشته و ادعا می کند که درخشش کیارستمی محصول خلأ موجود در سینمای اروپا بوده است؛ جایی که به دنبال ستاره ای جدید برای جایگزینی غول های سابق سینمای اروپا می گشتند. اسلامی هنر کیارستمی را در «دربانی متعهد» می بیند که اجازه نداد غرب از آنچه در جامعه ایران می گذرد، باخبر شود و با «تصاویر ابهام آمیز» خود به توهم تماشاگر غربی نسبت به شرق دامن زد.

به باور برخی منتقدان، عباس کیارستمی با تکیه بر فضایی ساده و به دور از پیچیدگی های اجتماعی-سیاسی، تصویری ناقص و گاه گمراه کننده از جامعه ایران به مخاطب غربی ارائه داده است.

این دیدگاه ها، بحث محافظه کاری و ترس از سیاست را درباره کیارستمی به میان می آورد و جایگاه فیلم در میان آثار کیارستمی را از دیدگاه های متفاوتی مورد ارزیابی قرار می دهد؛ برخی آن را اثری پایه و ضروری می دانند که ریشه های سینمای او را نشان می دهد و برخی دیگر، آن را در مقایسه با آثار متأخرترش، اثری خام تر ارزیابی می کنند.

۴. مستند «گزارش» مانی حقیقی: گامی برای شناخت کیارستمی

در واکنش به نقدهای مطرح شده علیه عباس کیارستمی، به ویژه از سوی منتقدانی چون مازیار اسلامی و مراد فرهادپور، مانی حقیقی مستندی با عنوان «گزارش» ساخت. این مستند در واقع پاسخی بود به دیدگاه های تند مطرح شده در کتاب «پاریس – تهران» که کیارستمی را به محافظه کاری و ترس از ورود به مسائل سیاسی متهم کرده بودند.

هدف از ساخت مستند «گزارش» مانی حقیقی، بررسی عمیق تر و دقیق تر فیلم «گزارش» کیارستمی و ارائه دیدگاهی متفاوت از فرآیند فکری و هنری این کارگردان بود. این مستند سه ساعته، ساختاری گفت وگومحور دارد و در آن، خود کیارستمی با دقت و جزئیات شگفت انگیزی، صحنه به صحنه فیلم «گزارش» را تشریح می کند. او در این گفتگوها، به تحلیل انگیزه ها، چالش ها و تصمیمات خود در ساخت این فیلم می پردازد و ابعاد پنهان تری از جهان بینی هنری خود را آشکار می سازد.

ارزش افزوده مستند مانی حقیقی در آن است که به مخاطب کمک می کند تا فرآیند شکل گیری شخصیت هنری و جهان بینی کیارستمی را بهتر درک کند. این مستند نه صرفاً درباره فیلم «گزارش»، بلکه درباره مسیری است که عباس کیارستمی طی کرد تا به یک چهره مهم و تأثیرگذار در سینمای ایران و جهان تبدیل شود. صحبت های تازه و بکر کیارستمی در این مستند، برای علاقه مندان به سینمای او بسیار جذاب و شنیدنی است و دیدگاه های جدیدی را درباره این اثر مهم ارائه می دهد.

نتیجه گیری

فیلم «گزارش» به کارگردانی عباس کیارستمی، اثری بی بدیل است که نه تنها به عنوان اولین تجربه جدی این کارگردان فقید در سینمای بزرگسال شناخته می شود، بلکه به عنوان آینه ای دقیق از جامعه ایران در اواخر دهه ۵۰ شمسی نیز عمل می کند. این فیلم با پرداختن به مضامین عمیقی چون بحران خانواده، سردرگمی طبقه متوسط و فساد اداری، تصویری واقع گرایانه و بدون قضاوت از چالش های آن دوران ارائه می دهد.

«گزارش» با نوآوری های فنی مانند صدابرداری سرصحنه و سبک واقع گرایانه خاص کیارستمی، تأثیری شگرف بر سینمای ایران قبل از انقلاب و پس از آن گذاشت و مسیری را برای فیلمسازان بعدی به ویژه در ژانر سینمای اجتماعی گشود. با وجود نقدهای متنوعی که از سوی منتقدان داخلی و بین المللی بر آن وارد شده، «گزارش» همچنان اثری ماندگار و قابل تأمل در کارنامه کیارستمی و تاریخ سینمای ایران است. تماشای یا بازبینی این فیلم، برای درک تحولات سینمای ایران و شناخت عمیق تر مسیر هنری عباس کیارستمی، ضروری است و به مخاطب امکان می دهد تا در مضامین پیچیده و تأثیرگذار آن عمیق تر شود.