? شهید علیرضا نیک خلق احمدی: رفاقت را جدی بگیرید

شهید علیرضا نیک خلق احمدی در اول دی ۱۳۴۶ در شهر مقدس قم به دنیا آمد و سرانجام در ششم فروردین ۱۳۶۷ به شهادت رسید و در گلزار شهدای علی بن جعفر (ع) آرام گرفت.

برشی از وصیت نامه شهید علیرضا نیک خلق احمدی:

به نام الله پاسدار حرمت خون شهیدان و یاری دهنده خون شهیدان و با سلام و درود بر یگانه منجی عالم بشریت، نور ولایت، امام زمان و نایب بر حقش خمینی بت شکن امید مستضعفین جهان و باسلام به روح پر فتوح شهدا، به عرض‌شما وصیت نامه خود را آغاز می‌کنم:

خدمت پدر و مادر عزیزم سلام عرض می‌کنم و پس از عرض سلام سلامتی شما را از درگاه خداوند متعال خواهانم.

پدر و مادر عزیزم، من از طرف خداوند یک هدیه بودم برای شما و الآن که خداوند این هدیه را می‌خواهد پس بگیرد، برای شما و من بزرگترین سعادت است.

مادر جان، برای من گریه نکنید چون من برای شما فرزندی خوب نبودم و همیشه شما را ناراحت و غمگین می‌کردم؛ می دانم که داغ جوان سخت است چه بهتر که مثل زینب استوار باشید.

پدر خوب و مهربان، امیدوارم که من را ببخشید که شما را ناراحت و آزارتان می‌دادم و چه رنج ها کشیده‌اید؛ یادم نمی‌رود که در کرمان در آن هوای گرم به ملاقاتم آمدید و یادم هست که برای آزادی ام از زندان دیزل آباد یا باختران و در همه کارها برای من سختی کشیدید.

روزی که می خواستم اعزام بشوم گفتی: رضایت نمی‌کنم و خودت ساعت هشت و نیم به راه آهن آمده بودی و من هم خیلی خوشحال شدم که شما برای دیدن من آمده بودی امیدوارم که من را حلال کنی.

خدمت خواهران عزیزم سلام عرض می‌کنم و امیدوارم که حالتان خوب باشد و همیشه و در همه کارهایتان موفق باشید.

وصیتم به خواهرانم!، خواهران عزیزم، امیدوارم که من را ببخشید چون برای شماها برادر خوبی نبودم و همیشه شما را اذیت و آزار می‌رساندم. خواهران وصیت اول این که حجاب کامل اسلامی و دوم از نظر معنویت و سوم این که همیشه و در همه جا به یاد خدا باشید و اگر من لیاقت شهید شدن را داشتم برای من گریه نکنید و مثل ام لیلا و حضرت زینب(س) باشید و با صبر و شکیبا باشید؛ می دانم که من برای شما برادر خوبی نبودم و امیدوارم که من را ببخشید و حلالم کنید.

وصیت به برادرانم؛ امیدوارم که من را ببخشید که اگر با آن‌ها تندی و یا اذیت کرده‌ام امیدوارم که اگر لیاقت شهید شدن را خدا نصیبم کرد شما برایم گریه نکنید؛ پیرو خون شهیدان و رهبر عزیزمان باشید و اصغر جان درس را بخوان و برای ملت و مملکت یک فرد مفید و با ارزش باش.

مادر جان و پدرجان تنها آرزویم این است که بعد از شهادتم حسین را درس قرآن بفرست و تنها یادگار من ناصر را به دست شما می‌سپارم و از آن خوب مواظبت کنید و اگر مادرش خواست با کسی ازدواج کند هر وقت که خواست بذارید زندگی کند و بعدا ناصر را خودتان بزرگ کنید و آن را در راه صحیح و اسلامی بگذارید.

همسرم از تو می‌خواهم که اگر برای تو زوجی خوب نبودم من را ببخش و امیدوارم که اگر لیاقت شهید شدن را داشتم، بعد از شهادتم با کسی دیگر ازدواج کند و امیدوارم که من را حلال کنی و زندگی خوشی برای تو آرزو می‌کنم.

وصیتی به رفیق هایم؛ می‌خواهم بپرسم آیا کسی هست که بعد از شهادت هم با من رفیق باشد و شب اول قبر مرا تنها نگذارد و برایم نماز شب اول قبر و قرآن بخواند؟ من از شما رفیق هایم می‌خواهم کمی مسئله رفاقت را جدی بگیرید و همیشه به یاد خدا باشید و تقاضای مهمی که دارم جبهه‌ها را خالی نگذارید و هیچ موقع از جنگ خسته نشوید و تقاضای آخرم این است که اگر من برای شما رفیق خوبی نبودم من را ببخشید و حلالم کنید.

انتهای پیام